Het TPACK model van Koehler en Mishra geeft aan hoe je technologie op een verantwoorde wijze kunt toepassen in het onderwijs. Het is een mooi model waarmee je aangeeft dat je kennis moet hebben van technologie, didactiek en vakinhoud. En dat er nieuwe kennis ontstaat op het moment dat je die met elkaar combineert. Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld is de combinatie Wiki, interactief schrijfonderwijs en het maken van een zakelijke tekst. Op het moment dat je leerlingen een zakelijke tekst laat schrijven op een wiki dan beïnvloed dit de didactiek van het schrijfonderwijs. Zowel in de voorbereidingsfase, schrijffase als afrondfase.
In de contextfase geeft het model aan dat je rekening moet houden met onder andere de doelgroep.

Maar zou het niet duidelijker zijn op het moment dat de leerling/student in het model centraal komt te staan? Dat je uitgaat van de capaciteiten, leerstijl en interesses van een leerling en dat je daarbij afvraagt hoe je die kunt bedienen? Als een leraar digitaal leermateriaal ontwerpt voor zijn klas doet hij dat volgens mij met als reden om leerlingen in zijn groep op maat te bedienen. Anders zou hij gewoon vast kunnen houden aan de materialen die de methode voorschrijven. Het model zou er dan ongeveer als volgt uit kunnen zien (niet erg stilistisch, geef ik toe)

Ben benieuwd hoe anderen hier over denken. Mee eens dat het om de leerling draait en daarom de leerling centraal moet staan? Of biedt het TPACK-model daar in aanleg al genoeg mogelijkheden voor?